O wyższości bosej stopy nad profesjonalnym obuwiem do biegania…

Bieganie to jedna z najstarszych dyscyplin sportowych świata. Osobiście, do pewnego okresu mojego życia, nienawidziłam biegać. Jednak, w wyniku pewnych okoliczności oraz zmiany nastawienia – polubiłam ten rodzaj aktywności i to bardzo… Początkowo nie byłam w posiadaniu zbyt wielu informacji na temat tego sportu, wiedziałam natomiast, że odpowiednie obuwie to podstawa i konieczność! Jakież było moje zdziwienie, gdy trafiłam na artykuł dotyczący biegania… boso.

Cały szum wokół biegania boso zaczął się od książki „Born to Run” Christophera McDougalla. Autor stwierdza, że człowiek jest z natury stworzony do biegania na długich dystansach. Co więcej, powinien to czynić boso. Jeśli wierzyć tym założeniom, a także badaniom naukowców, im lepsze i droższe obuwie do biegania, tym przynosi więcej szkody. Rzeczywiście ciągle słyszymy o tym jak wielu doświadczonych biegaczy, maratończyków ulega kontuzji pomimo profesjonalnego, drogiego obuwia. Biegacze wyposażeni w buty do biegania, lądują na pięcie, obciążając w ten sposób stopę ciężarem 2,5 raza większym niż masa ich ciała. Dodatkowo profesjonalne obuwie biegowe rozleniwia stopę przesadnie ją amortyzując. Bosonodzy biegacze, lądują na przedniej części stopy, co sprawia, że tuż przed zetknięciem z podłożem, ustawia się ona w pozycji zrelaksowanej i rozluźnionej. Ok, w związku z tym, czy wszystkie teorie i porady na temat obuwia do biegania to stek bzdur? Należy wybierać takie buty, które jak najmniej amortyzują stopę lub biegać boso?

Przyznam, że teoria biegania na boso lekko mnie zszokowała. Dodatkowo moje zdziwienie spotęgowała hipoteza polskiego naukowca prof. Konrada Fijałkowskiego, który twierdzi, że jesteśmy urodzonymi maratończykami, bo jak inaczej wytłumaczyć wysokie umiejętności łowieckie naszych przodków jeżeli nie dobrą kondycją i umiejętnością biegania na długich dystansach. Bez tych dwóch czynników nie byliby w stanie zabiegać na śmierć np. antylopy, czy też innego zwierzęcia schwytanego z przeznaczeniem na wyborną ucztę. Dziś może się to wydawać śmieszne, ale uwarunkowania klimatyczne i pogodowe zmuszały naszych przodków do tego rodzaju działań. Biegali oni bez przerwy nawet po kilkadziesiąt godzin, na boso lub w sandałach, bez wody. Następnie musieli swoją zdobycz przytargać z powrotem do wioski… szacun! Co więcej, w Meksyku żyje lud Tarahumara, którzy rzekomo potrafią przebiec bez problemu kilkadziesiąt kilometrów z uśmiechem na twarzy i nie ulegają kontuzjom (stąd jego druga nazwa – Rarámuri, czyli biegacze). Brzmi to pięknie, ale ja mam co do ich bezawaryjności spore wątpliwości. Biegałam kilka razy boso po plaży i przyznam szczerze, że trochę mnie to zniechęciło. Odczuwałam ból przedniej części stopy oraz śródstopia, co więcej zamiast przyjemności z biegania czułam dyskomfort. Być może byłoby inaczej, gdybym musiała tak jak to plemię ganiać za obiadem.

Bieganie boso jest możliwe, jednak wymaga wytrwałości, odporności i stopniowego przyzwyczajania stopy do tego, do czego rzekomo natura ją stworzyła. Przede wszystkim wymaga to od nas przekonania, że jest to rzeczywiście właściwa forma biegania. Ja takiego wewnętrznego przekonania nie mam więc będę w dalszym ciągu „rozleniwiać” moje stopy i nie rzucę w kąt wygodnych, amortyzujących bucików. Z ochotą jednak wypróbowałabym obuwie proponowane przez Vibram FiveFingers.

Czekam na Wasze komentarze. Może macie jakieś doświadczenia z bieganiem na boso i będzie w stanie przekonać mnie, że warto porzucić wygodne buty?

Joanna Grondys